Op zaterdagmorgen vroeg stonden zo’n 50 roeiers op het talud bij de scouting in Giesbeek hun boten op te tuigen. Een bijzondere plek met prachtig wijds uitzicht over de plassen, de IJssel en aan de overkant de Posbank. Er was koffie met Deventer koek en langs de kant van het water zwom een bever voorbij.

Alleen daarom wordt je toch al roeier?

De Tour d’Aventria

Twee boten van de Grift hadden zich ingeschreven voor de Tour d’ Aventria. Een pilot marathon georganiseerd door de Deventer roeiclub. Marathonroeiers uit de buurt, zoals van Isala uit Zutphen en de Grift, waren uitgenodigd voor deze testmarathon. 54 Kilometer ging het stroomafwaarts en door mijn achtertuin: van Giesbeek roeiden we langs Doesburg, Dieren, Brummen, Zutphen naar de thuishaven van Daventria in Deventer. Met bij Doesburg een uitzwaaier naar de Zwarte Schaar, om aan de officiële marathonafstand van tenminste 50 kilometer te komen.

Captain Hessel had de deelnemers verzameld, de bootindeling gemaakt en ons instructie gegeven. In de Schoolbeek roeiden Conny, Stephanie, Ilse, Jan en Ger. De Rietbeek werd bemenst door Willem, Hessel, Gertrude, Kees en ondergetekende (Juul).

Na zo’n vier uur roeien kwamen we aan bij Daventria. We kregen een glas IJsselcider aan het vlot en hesen de boten weer op de trailer. Na een heerlijke douche kwam het buffet als geroepen. Ik deed een rondje langs de tafel om de spontane reacties te vernemen.

Wat vond je van deze marathon?

Ilse vat het kort samen: “Prachtige tocht, leuke ploeg, zere reet. We hebben het gered!”

Conny is in een poëtische bui: “Ik vond het heel mooi om van de Posbank weg te roeien. En ik vind de wilgen onderweg heel mooi. De wolkenluchten ook prachtig.” Over de Schoolbeek is haar ploeg wat minder blij, ze zeggen grappend: “Een kwalitatief uitermate teleurstellende boot. We schenken ‘m graag aan Daventria.”

Willem ziet alles onderweg: “We zagen bij Gorssel een amfibievoertuig het water in gaan!” Het was zijn eerste marathon. ”Hartstikke leuk. Dacht dat ik dus gesloopt uit de boot zou komen, dat valt me alles mee.” Om zijn vreugde te delen geeft Willem een rondje voor zijn oudejaarsdag: de dag daarop hoopt hij 73 te worden. 

Gertrude: “Ik vind het een beetje een nepmarathon: wind mee, stroom mee. Rondje Dieren vond ik eigenlijk zwaarder. Maar vond dit echt heel leuk! Ik heb misschien ook wel een betere conditie dan toen.”

Kees was blij verrast: “Dit is de eerste keer van mij bij een marathon die startte met ochtendgymnastiek onder leiding van Joeri van de Gelderse Sportfederatie. Daarna was ik lekker opgewarmd. Beetje jammer dat ik toen als eerste aan de beurt was om te sturen, toen koelde ik weer af.” De adrenaline steeg wel meteen weer: “Toen ik de boot de IJssel op draaide moest ik meteen aan de bak: daar voeren twee vrachtboten die elkaar gingen passeren. En wij daarnaast tussen een vrachtboot en de kribben in.”

Stephanie: “Dit was mijn eerste nepmarathon. Dat vind ik n beetje nep.”

Juul: “Ik schrijf mij een paar keer per jaar in voor een marathon als ik zie dat het in een leuke verrassende omgeving is. En met leuke mede-roeiers. Onderweg denk ik dan: waarom zo ver, waarom zo lang en au aan mijn lijf. Maar na afloop vergeet je de ongemakken en overheerst de euforie. Mooi mechanisme is dat toch. Wanneer is de volgende langeafstandstocht en welk gebied van Nederland ga ik dan ontdekken?”

Jan en Ger waren met elkaar in gesprek. Deze journalist kwam daar niet meer tussen.

Verder waren er aan tafel mooie woorden. De ploeg bedankt Hessel hartelijk voor alle regelwerk, vooral het denkwerk over de logistiek. En grote dank ging er uit naar Marieke, Ronald en Tonny voor het rijden met de auto’s. Zo’n marathon met verschillende start- en finishplaatsen vraagt om goed nadenken over de logistiek.

Hessel blijft bescheiden en beaamt wat mensen aan tafel zeggen: ”Ik vind het leuk om de organisator te zijn maar eerlijk gezegd: dit keer was het een aardige klus. Vooral vanwege de logistiek die uitgedacht moest worden. Gelukkig werkten de teamleden goed mee!”

Kijk, dat is de spirit van De Grift!